Գյուղերում ապրող մարդիկ միշտ ձգտում են ինքնաբավ լինել։ Որպես կանոն, գյուղերում ավելի հեշտ է դիմակայել սովին, կենղացային խնդիրներին, քան քաղաքներում։ Հենց դա է պատճառը նաև, որ, օրինակ, 90-ականներին շատ-շատերը քաղաքներից տեղափոխվեցին գյուղեր, որպեսզի ավելի քիչ կախված լինեն խանութներից, ընդհանուր կոմունալներից։

Ռուսական մի փիլիսոփա կա, ում մասին երբեմն խոսում եմ` Ալեքսանդր Դուգին։ Այս Դուգինը տխրահռչակ Նեո եվրասիականության տեսության հիմնադիրներից է, ով քարոզում էր Ռուսաստանի և թյուրքական աշխարհի դաշինքը ընդդեմ Արևմուտքի։ Ասել, որ Դուգինի քարոզները ազդեցություն չունեն կամ չեն գործել Ռուսաստանի կառավարող շրջանակների վրա, հիմնավորապես անհիմն է։ Ավելին` ժամանակին, երբ ակտիվ քննարկվում էր պան-սլավոնիզմը որպես ռուսական պետության առաքելություն, հանկարծ դարձավ ոչ ակտուալ։

Կրթվելու բուն ցանկությունը, անկախ դրա նորաձև կամ հնաոճ լինելուց, արդիական է ու հավերժ, և դա անտիկ իմաստասերների, այդ թվում` մեր ազգային ռահվիրաների իմաստասիրական զրույցների ու ակադեմիական բանավեճերի առարկա երբեք չի հանդիսացել: Բանավեճերը հիմնականում վերաբերել են հարցերի հարցին. ի վերջո, կրթությունը միջո՞ց է, թե՞ նպատակ: Սա´ պետք է դառնա հանրային դիսկուրսի առարկա:

Երբ Էրդողանն ասում է՝ «Աշխարհում մնացել է 2 առաջնորդ՝ ես և Պուտինը», նշանակում է, որ Թուրքիայի ու Ռուսաստանի միջև հարաբերություններում այլևս ոչ մի միջնորդ չի ճանաչում, չի ընդունում, չի հանդուրժի...

Հին հայաստանում մի սովորություն կար` գյուղի բնակիչները գյուղապետ ընտրելիս նրան նախապես նստեցնում էին խնձորենու տակ, եթե հաջորդ տարի խնձորենին ծաղկում էր, ուրեմն նա իր գործը լավ էր կատարել, իսկ չծաղկելու դեպքում, ինքնակամ էր հեռանում։

«Իրանը կպահի Սյունիքը», «Ռուսաստանը կփրկի մեզ», «Թրամփը չի թողնի կռիվ լինի», «Ֆրանսիան օդը կփակի», «Եվրամիությունը դրոշներ կտնկի» և նմանատիպ այլ մտքեր թմրեցնում են մեզ, հանում պատասխանատվությունը մեր վրայից, և, ստեղծելու փոխարեն, մուրալու հոգեբանություն սերմանում:

1973 թ. պատերազմից 51 տարի անց առաջին անգամ Իսրայելը զորքով կիլոմետրերով մխրճվել է Սիրիայի տարածք, իբրև թե, այսպես կոչված, «անվտանգության բուֆերային գոտի» ստեղծելու, իսկ իրականում բնականաբար իր բաժին պատառը տանելու համար:

Մի քանի օր առաջ հանդիպել եմ մի խումբ ստրուկների։ Այո՛, հարգելի հայրենակիցներ, մեր կողքին կան ստրուկներ, ընդ որում, իմ տեսած ստրուկները հավաքվել էին մի ստրկատեր կնոջ հրամանով և գեղեցկաշուք հյուրանոցի սրահում փորձում էին աշխույժ քննարկել կրՏությունը, ծալվում էին ողնաշարի բոլոր ողերով, հուզառատ քծնանքով մեղմացնում էին տիրուհու կասկածներով լի հայացքը։ Ըստ փիլիսոփա Մարկ Վարրոնի տեսակետի, ստրուկն իրենից ներկայացնում է լոկ «խոսող զենք», շնչավոր սեփականություն, բեռնակիր անասուն (հռոմեական օրենքի լեզվով՝ res, այսինքն՝ իր)։

Սիրիան ընկավ, որովհետև ներքին դիմադրողականություն չուներ, այդ պետությունը պահպանելու համար ոչ ոք չէր ուզում կռվել։ Արտաքին մեծ սպառնալիքների դեմ կանգնած Հայաստանի դիմադրողականությունը ովքե՞ր են ապահովում...

Քաղաքական պայքարը ապագայի նախագծերի պայքար է, այսինքն՝ մտքի, երևակայության ու կամքի։